WHK Arisha: og. Turi / tinker

og. Turi

Don Kichote x Telomena

tinker

ur. 12 maja 2008r

Ujeżdżenie L,
Skoki LL,
T. R. E. C.

historia: Turi był jednym z naszych ogierów czołowych, gdy zajmowaliśmy się tinkerami. Trafił do nas od jakiegoś hodowcy z Czech jako trzylatek i szybko podbił serca naszych pracowników. Nie był nigdy koniem ze zbyt dużą koordynacją ruchową, ale odwagą dorównywał quarterom. Gdy miał około czterech lat przeżył drobną kontuję nogi, jednak poza tym zawsze był okazem zdrowia. Nigdy nie miałzbyt dużych predyspozycji sportowych, ale został w naszej hodowli głównie dzięki cudownemu charakterowi. Niestety, gdy zrezygnowaliśmy z hodowli koni tej rasy musiał zostać wystawiony na sprzedaż: i tak też stało się w 2015 roku.

podczas pracy: Jest koniem o dość słabej koordynacji ruchowej: choć uczy się chętnie to wszelkie zręcznościowe elementy sprawiają mu pewną trudność. Mimo to jest koniem bardzo spokojnym, zrównoważonym, a przy tym odważnym, dzięki czemu doskonale sprawdza się jako koń do rekreacji. Początkujący jeźdźcy go uwielbiają: nie wyrywa się, ale nie jest też jednym wielkim mułem. Ma w sobie nieskończone pokłady łagodności i cierpliwości. Doskonale radzi sobie w T. R. E. C.: nie jest ani najszybszy, ani najbardziej skoczny, ale jest w stanie dużo znieść bez mrugnięcia okiem, a dzięki nienagannej kondycji również próby terenowe nie są dla niego problemem.

podczas zawodów: Nigdy nie był koniem typowo sportowym, dlatego całe to zamieszanie nieco go peszy. Nie przepada za koniowozem i potrzebuje towarzysza, gdy gdzieś wyjeżdża, aby za bardzo się nie stresować. Mimo to o ile jeździec zachowuje się spokojnie i wydaje mu jasne polecenia w czasie występu jest w miarę skupiony i robi to, o co się go poprosi. W przypadku tego konia niezwykle ważne jest, aby przed zawodami jeździec spędził z nim czas w spokojny sposób, pozwalając mu zorientować się gdzie jest i po co tu jest. Wszelka nerwowość jest niewskazana, bo najzwyczajniej w świecie powoduje, że koń zaczyna się rozpraszać.

wobec ludzi: Względem dwunogów z ziemi jest oazą cierpliwości i spokoju. Można zaglądać mu w zęby, szarpać go za ogon, uszy, cokolwiek, a on nawet nie będzie próbował się odgryźć. Oczywiście, dopóki coś go nie zaboli. Dzieci wprawdzie nieco go irytują, zwłaszcza, jeśli jest ich zbyt dużo i robią wokół niego hałas, jednak nigdy nie zareagował wobec nich nadmierną agresją: po prostu kłapnął zębami, raz czy dwa by je odstraszyć. W pielęgnacji jest raczej bezproblemowy, choć miewa problemy z przyjęciem wędzidła, za którym najwyraźniej nie przepada.

wobec koni: Zachowuje się jak wałach, przynajmniej dopóki nie ma przy nim grzejących się klaczy. Spokojnie można wypuszczać go ze spokojnymi ogierami i nie zrobi to na nim kompletnie żadnego wrażenia. Jeśli zauważy gdzieś grzejącą się klacz to dopóki jest puszczony luzem będzie zwracał na nią uwagę, jednak został nauczony, aby pod siodłem to ignorować: wprawdzie owszem, jest wtedy bardziej podniecony i próbuje zbliżyć się do niej, ale nie rzuca się, nie próbuje się wyrywać: nawet początkujący jeździec jest w stanie nad nim wtedy zapanować.